Rozdział dziesiąty - Rozczarowanie

„Trudno jest, przecież wiem wierzyć w bajki, jeszcze w życie wplatać je.*****”

[Ira –„Nowe życie”]

15 listopada 2010 r.

            Alicja bała się wyjść z domu po ukazaniu się artykułu. Miała wrażenie, że teraz wszyscy ją znali, a przecież jej twarzy nie było widać na zdjęciu. Musiała jednak uczęszczać na zajęcia. Na ulicy nikt nie zwracał na nią uwagi. Była tylko zwykłym, szarym człowiekiem. Nikt nie patrzyła na nią dziwnie. Była po prosty zwykłą Alicją Sylwią Lipińską, która studiowała drugi rok marketingu i zarządzania na Uniwersytecie Warszawskim. Ulżyło jej. Nie chciała być na pierwszych stronach gazet. Jej znajomi też nic nie wiedzieli o tym, co zdarzyło się podczas wakacji na Majorce. Zresztą pewnie nie byliby zdziwieni. Przez dwa lata wyrobili sobie o niej opinię, do której sama doprowadziła i miała tego całkowitą świadomość. Dlatego po powrocie z wakacji postanowiła z tym walczyć. Postanowiła zmienić swoje życie. Coś zaczęło jej przeszkadzać. Nie chciała być traktowana przez mężczyzn, jako towar, który można wykorzystać i rzucić. Zaczęła pragnąć czegoś więcej niż tylko dobrej zabawy i luzackiego podejścia do życia. Nigdy nie zastanawiał się, co może przynieść nowy dzień. Teraz jednak wszystko nabrało dla niej innego znaczenia. W niej samej zaszła nagła i niespodziewana zmiana. Od portu nie była na ani jednej imprezie. To dla jej znajomych było bardzo dziwne zachowanie. Arleta i Kaja nie zwróciły na to uwagi, bo miały na swoich głowach własne problemy. Mielewska przygotowywała się do wyjazdu, który miał nastąpić w styczniu. Musiała załatwić całą masę papierów oraz zdać sesję przed terminem. Kaja miała bardzo ciężki semestr. Kolokwium za kolokwium i cała masa lektur po angielsku do przeczytania. Na dodatek cały wolny czas poświęcała Michałowi. Alicji to nie przeszkadzało. Mogła w spokoju przemyśleć swoje życie.

W Twoim nowym życiu - wszystko zmieni się

W Twoim nowym życiu - nigdy nikt nie powie nie

W Twoim nowym życie - wiecznie szczęście trwa

W Twoim nowym życiu - już nie przegrasz nigdy, nie.*

            Myślała o Krzyśku. Zastanawiała się czy on wie, że ich krótki romans w każdej chwili może ujrzeć światło dzienne, bo wystarczyło, że zdjęcie opublikuje znacznie bardziej popularny portal, który uruchomi zdradzieckie domino. Nie miała jak się z nim skontaktować żeby go ostrzec. Wiedziała, że Arleta i Kaja będą prawiły jej kazania, ale tak naprawdę nigdy nie zostawią jej w potrzebie. Były przyjaciółkami na dobre i na złe. Wiele osób chciało rozbić ich relację, zwłaszcza, gdy mieszkały jeszcze w Częstochowie i chodziły do jednej lasy w technikum. Przetrwały wiele i była pewna, że i to tylko umocni ich przyjaźń.

Przyjaźń jest łańcuchem chłodnych i serdecznym z tą różnicą, że chwile oziębiania należą do rzadkości.**

            Była godzina piętnasta. Właśnie wychodziła z budynku gdzie mieścił się Wydział Zarządzania i Marketingu Uniwersytetu Warszawskiego. Wiał zimny wiatr. W powietrzu dało się wyczuć nadchodzącą zimę. Poprawiła kołnierzyk w swoim turkusowym płaszczu i ruszyła w stronę przystanku tramwajowego. Zamierzała udać się do galerii handlowej. Chciała kupić sobie nowe botki w kolorze śliwkowym, które wypatrzyła dwa tygodnie temu. Nie uszła nawet kilkunastu metrów, gdy ktoś złapał ją za ramię i odwrócił w swoją stronę.

- Krzysiek?! – spytała zdziwiona rudowłosa.

- Wyglądasz na zdziwioną moim widokiem – powiedział wyraźnie zły.

- Bo jestem. Ustaliliśmy, że już się nigdy nie spotkamy – stwierdziła Ala.

- Kto pozwolił ci wysłać nasze zdjęcie do jakiegoś portalu? Myślałaś, że z tego powodu zostawię dla ciebie Luizę?

- Co?! Sądzisz, że to byłam ja? Wybacz, ale nie upadłam tak nisko – powiedziała.

- I ja mam w o uwierzyć?

- Możesz, ale nie musisz. Po co miałabym to robić? Po co? Wyjaśniliśmy to sobie. Tam na Majorce. Nic nas nie łączyło i tego się trzymam.

- To kto?

- Nie wiem. Ktoś to wrzucił ze strony hotelu. Zapewniam, że to nie byłam ja.

- Nie wierzę – powiedział Wierzbowski.

- Nie musisz – rzekła Alicja i ruszyła w stronę przystanku tramwajowego.

            Była zła. Była wścieła. Nie sądziła, że Wierzbowski mógł ją oskarżyć o coś takiego. Nie miała z tego przecież żadnej korzyści. Skoro nie chciał zostawić Luizy, bo ją zdradził i za nic nie chciał jej powiedzieć o tym, co zrobił. Szybko postanowiła wyrzucić zajście, która miało miejsce kilkanaście minut temu z głowy robiąc porządne zakupy.

***

[SylwiaGrzeszczak – „Bajka”]

            Arleta wyszła z kolejnego zebrania, które miało przygotować jej wyjazd, do którego była bliżej niż dalej. Miała całą masę spraw do załatwienia. Wyszła z kolejną listą potrzebnych papierków, które musiała dostarczyć do końca listopada. Postanowiła jednak załatwić wszystko tak szybko ja się tylko da. Dalej nie zamierzała wszystkiego mówić Bartmanowi. Było zbyt wcześnie żeby burzyć ich związek. Bała się również, że Zbyszek będzie ją namawiał do zmiany decyzji. Zbyt długo pracowała na ten wyjazd. Zbyt długi. Zbyt dużo wkładała w każdą sesję.

            Po zajęciach miała spotkać się z Agnieszką Mielewską. Nie wiedziała, po co kobieta chciała się z nią widzieć. Podejrzewała, że Jurek poinformował żonę, iż zna prawdę. Arleta ostrzegała Agę, że jeśli tego sama nie zrobi to ona uświadomi swojego brata o zdradzie. Zgodziła się jednak na spotkanie. Uważała, że chociaż na taki gest ją stać.

            Młoda Mielewska była osobą, która gdy coś sobie postanowiła to zawsze tak robiła i nigdy nie ulegała cudzym wpływom. Wiedziała w kawiarence, która była piętnaście minut od jej wydziału. Czekała na swoją bratową. Czas zabijała czytając książkę na zajęcia z języka włoskiego.

- Cześć  - usłyszała głos Agnieszki nad swoją głową.

- Cześć – odpowiedziała Arleta i poczekała aż kobieta zajmie miej scena przeciwko niej. – Po co chciałaś się spotkać?

- Powiedziałaś Jerzemu o tym, że mam romans.

- Powiedziałam – potwierdziła Arleta.

- Dlaczego?

- Mój brat nie zasługuje na to by być oszukiwanym. Zasługuje na szczerość i szczęście.

- On chce rozwodu.

- Prawidłowo. Powinien jeszcze walczyć o Olę i całkowitą opiekę nad nią.

- Co?!

- Zraniłaś mojego brata. Nie sądzisz chyba, że będę popierać ciebie. Ta rozmowa nie ma sensu – powiedziała Arleta.

- Powiem Zbyszkowi, że wyjeżdżasz.

Istnieją trzy sposoby oddziaływania na człowieka: szantaż, wódka, groźba zabójstwa.

- Mów.

            Nie zważając na nic wyszła z budynku. Kompletnie nie przeraził ją szantaż bratowej. Była godzina szesnasta. Postanowiła pójść po Zbyszka pod Uranię. Nie byli umówieni, ale tęskniła za jego zielonymi tęczówkami. Stał się ważnym elementem jej życia. Nie planowała tego, ale stało się. Nagle zaczęło jej na nim zależeć. Poświęcała mu wiele myśli w ciągu dnia i zasypiała po długiej rozmowie telefonicznej. Wiatr targał jej długie, brązowe włosy i przenikał do szpiku kości. Arleta nie była osobą pozbawioną uczuć – po prostu nie wyrażała ich otwarcie, gdy nie było takiej potrzeby. Po prostu nie potrzebowała okazywać uczuć na pokaz. To była jej prywatna sprawa. Uważała, że nikt nie musi o tym wiedzieć. Po półgodzinnym spacerze znalazła się pod Uranią gdzie Politechnika miała popołudniowy trening. Spojrzała na zegarek i doszła do wniosku, że musi poczekać jeszcze czterdzieści pięć minut. Oparła się o barierkę, która znajdowała się przed halą, a torby wyjęła książkę i zaczęła czytać. W pobliżu nie było żadnej kawiarni, w której mogłaby poczekać na Zbyszka. Zresztą nawet nie miała ochoty na kawę. Chciała spędzić miło czas w ramionach Zbyszka. Planowała obejrzeć z nim jakiś film.

            W końcu zawodnicy zaczęli wychodzić z klubu. Kobieta schowała książkę i wypatrywała ukochanego. W końcu go zauważyła.

- Zbyszek! – zawołała i pomachała ręką.

- Arleta? Co ty tu robisz? Byliśmy umówieni? – spytał Bartman.

- Nie, ale pomyślałam, że skoro masz wolny wieczór to możemy go spędzić razem – wyjaśniła studentka.

- Arleta umówiłem się z chłopakami, że u mnie mecz obejrzymy.

- Mało masz siatkówki w życiu? – spytała ze śmiechem, żeby ukryć rozczarowanie.

- Wiesz wieczór z kolegami to nie koniecznie mecz…

- … wyjście do klubu – dokończyła Arleta i poprawiła torbę.

-Arleta, nie prawda. Wiesz mecz, jakaś gra na xboxie. To chyba nic złego?

- Nie i…

- Zbyszek idziesz? – koledzy z drużyny stali przy białym Audi Bartmana.

- Już. Moment! – odkrzyknął i zwrócił się do kobiety. – Gdybyś mnie uprzedziła, że chce pogadać to nie planowałbym nic z kolegami.

- Zbyszek nie musisz mi się tłumaczyć. Po prostu pomyślałam, że masz wolny wieczór, ale skoro nie to wrócę do domu i się pouczę.

- Odwiozę cię do domu – zaproponował.

- Dam sobie radę – powiedziała i pocałowała go w policzek, a następnie rozczarowana skierowała się w stronę postoju taksówek.

Tak to już jest, że kobiety złoszczą się, denerwują lub są rozczarowane mężczyznami z tego czy innego powodu. To nieuchronne. Im bardziej cię przedtem kochały tym większy zawód sprawiasz im na końcu.****

            Wsiadła do taksówki i podała kierowcy adres. Była bardzo rozczarowana, ale nie miała prawa być wściekła to, że wybrał kolegów, a nie ją. Byli w dość dziwnym związku. Ustalili, że nie będą się zdradzać i będą wobec siebie szczerzy. Jednak to była dość dziwna sytuacja. W końcu dotarła pod swój blok. Zapłaciła za kurs i ruszyła w stronę mieszkania. Dziewczyn nie było. Kaja była na zajęcia, a Ala napisała SMS-a, że po zajęciach udaje się do galerii po botki. Zapaliła światło w salonie i usiadła na kanapie. Nie miała na nic ochoty. W sumie to czuła się zmarznięta, dlatego postanowiła zrobić sobie gorącej herbaty z cytryną i rumem. Potrzebowała się rozgrzać. Z kubkiem gorącej herbaty usiadła na kanapie i włączyła telewizor. Nie szukała żadnego konkretnego kanału chciała zająć czymś lewą rękę żeby nie sprawdzać, co chwila telefonu. Nie poznawała sama siebie. Myślała, że wszystko będzie łatwiejsze. Jej związek z Bartmanem był jawny i nie ukrywali się przed światem. Może właśnie, dlatego nagle zaczęło jej zależeć. Nie chciała być tą, nad którą użalały się gazety. Dochodzenie do sedna sprawy przerwał powrót do domu Kai.

- Matko, jaka ja jestem zmęczona. Od juta zaczynam praktyki w podstawówce. Uczelnia dopiero dziś mnie o tym poinformowała. Rozumiesz to? – spytała blondynka i zabrała kubek z rąk Mielewskiej. – Fuj! Z rumem!

- Zmarzłam – odpowiedziała krótko Arleta.

- To gdzie się szlajałaś?

- Byłam pod Uranią i chciała zabrać Zbyszka do kina czy gdzieś, ale on wybrał wieczór z kumplami.

Trudno jest złapać wiatr,

brać na żarty ten szalony świat,

trudno jest, przecież wiem,

wierzyć w bajki, jeszcze w życie wplatać je.*****

- I jesteś o to na niego zła?

- Nie. Chciałam z nim pogadać, bo widziałam się z żoną brata. Zagroziła, że powie o Zbyszkowi o wyjeździe.

- Postanowiłaś w końcu powiedzieć mu prawdę?

- Zwariowałaś?

- To, kiedy zamierzasz?

- Nie teraz. Jest za wcześnie. A co jeśli będzie namawiał mnie do zrezygnowania?

- Kochasz go?

- Za wcześnie jest żeby mówić o miłości.

- Cała ty. Uparta i niedająca sobie nic wytłumaczyć. To już Kubiak jest normalniejszy.

- Dzięki za porównanie mnie do Kubiaka – powiedziała urażona Mielewska.

- Po prostu uważam, że zachowujesz się w stosunku do Zbyszka nie fair. Powinien wiedzieć, że za dwa i pół miesiąca wyjeżdżasz. A co jeśli on się zaangażuje? Zacznie mu zależeć? Ja wiem, że on ma opinię podrywacza, ale nie masz prawa go oszukiwać.

Na to, że potrafimy razem być,

ani złotówki do dziś nie postawił nikt,

a tak naprawdę tylko ty i ja,

słyszymy siebie, wiemy, co nam w duszy gra.*****

- To jest Bartman. On się nie angażuje. To nie w jego stylu.

- To jemu uczucia zamiast pępowiny przy narodzinach odcięli? – zakpiła Kaja.

- Ale ty się czepiasz.

- Po prostu widzę, że zależy ci na nim.

- Tak jak tobie na Kubiaku.

- Kubika w to nie mieszaj! – krzyknęła blondynka.

- Sama zaczęłaś.

- Jak ten Bartman z tobą wytrzymuje? – spytała na głos Miałkowska.

            Arleta nie odpowiedziała, bo dostała SMS-a.

Jutro jestem tylko twój. Nie gniewaj się. Tęsknię.

            Brunetka uśmiechnęła się sama do siebie.

To się nie może udać powie ktoś,

jeżeli nam nie wyjdzie, trudno taki los,

a póki, co te siedem lasów, rzek,

i gór wysokich, wiem, że zdobędziemy je.*****

*Ira – „Nowe życie”

** Claude Adrien Helwecjusz

***Władimir Władimirowicz Putin

****Jonathan Carroll

*****Sylwia Grzeszczak – „Bajka”

***

Mój komputer chciał mnie doprowadzić do szału. Wiecie, że co chwila zacinał mi się Word i traciłam całkiem sporo przepisanego rozdziału? To było irytujące. W końcu jednak wygrałam batalię z programem i mogę Was zaszczycić rozdziałem numer dziesięć. 

Gdybym pisała takie opowiadanie kilka lat temu Arleta byłaby ideałem. Zrozumiałaby, że Bartman ma swoich znajomych i wcale nie byłaby na niego wściekła. Dziękować niebiosom, że jednak już tak nie robię. Poważnie. Wiem, że to byłoby denerwujące. W końcu pokazuję też wady postaci, a to chyba plus, prawda? 

Za tydzień widzimy się na Annie i Antoninie - rozdział już mam, żeby nie było. 

A tak, że dziś mamy Wielką Sobotę to chciałabym złożyć Wam wszystkim zdrowych i wesołych świąt, bogatego zająca, mokrego dyngusa (chociaż z tym to należy uważać patrząc na pogodę) oraz masy, ale to masy szczęście. 

No to jeszcze raz smacznego dyngusa i mokrego jajka!

PS Przyznać się kto zamówił zimę na dłużej?! 

Całuję, Lady Spark