Rozdział 7 – „Proszę zabierz mnie tym razem do bezpiecznego miejsca.**”

[Hurts feat. Kylie Minogue – „Devotion”]

25 październik 2010 r.

            Późnym popołudniem samolot lecący z Majorki wylądował na warszawskim lotnisku. Ósemka bohaterów była już po odprawia. Wszyscy byli bardzo zmęczeni po całej podróży ale również szczęśliwi z powodu udanego wyjazdu. To ostanie nie tyczyło się dwóch osób – Krzyśka i Alicji. Ta  dwójka ewidentnie wolałaby cofnąć czas, żeby na żadne wakacje nie polecieć. Mieli to nieszczęście, że w samolocie siedzieli obok siebie i nikt nie chciał się z nimi zamienić miejscami. Arletta i Zbyszek spali wtuleni w siebie, co pod koniec podróży dało o sobie znać w postaci bólu różnych części ciała. Michał i Kaja rozmawiali o czymś żywo, a blondynka co jaki czas pokrzepiająco ściskała dłoń przyjmującego. Wszyscy byli zajęci sobą, a oni jak na złość musieli znosić swoje towarzystwo. Udawali, że są dla siebie kompletnie obcymi ludźmi, których nic ze sobą nie łączy. Alicja była rozczarowana zachowaniem Wierzbowskiego. Nie spodziewała się z jego strony takiego zachowania. Zwykłe przepraszam rzucone w hotelowym pokoju nie załatwiało – jej zdaniem – sprawy. Powinni porozmawiać, ale sama nie miała odwagi zainicjować rozmowy. Była tchórzem i przyznawała się do tego. Bała się tego co może od niego usłyszeć, jak może ją nazwać. Wolała znosić to upokorzenie jakim była noc z Krzyśkiem w milczeniu. Jednak blondyn znalazł w sobie odwagę i właśnie na lotnisku poprosił Alę o chwilę rozmowy w cztery oczy.

- Alicja ja wiem, że to co zaszło w hotelu miedzy tobą, a mną nigdy nie powinno się zdarzyć.

- Ja też to wiem. Nie wiem co w nas wstąpiło.

- Przepraszam cię jeszcze raz, ale czy mogę mieć do ciebie prośbę?

- Nikt ma się nie dowiedzieć tej nocy?

- Dokładnie. Mam kobietę, którą kocham i nie chce jej stracić.

- Nikt się o tym nie dowie – wiedziała, że kłamie, bo przecież powiedziała Arlecie i Kai, ale darzyła je pełnym zaufaniem. – Wiesz gdybyś ją kochał to nigdy byś jej nie zdradził – dodała i wróciła do reszty, która na nich czekała.

„Mieć” zaufanie. Nigdy się „nie ma” zaufania. Zaufanie to nie jest co, co się posiada. To coś czym się obdarza. „Darzy się” zaufaniem.*

            Czy było jej lepiej po tej krótkiej rozmowie? Sama nie wiedziała. Doskonale zdawała sobie sprawę, że nikt nie może o tym wiedzieć, ale Arletta i kaja nigdy nikomu tego nie wygadają – co do tego była pewna. Niepokoiło ją jednak ostatnie zdanie, które wypowiedziała. Była to prawda. Jeśli kogoś kochasz to nigdy w życiu go nie zdradzisz, bo będzie on dla ciebie najważniejszy na świecie. Nikt inny nie będzie mógł się z nim równać. Nawet przez myśl nie przejdzie ci coś takiego jak zdrad. Ala nie wiedziała jak jej wypowiedź odebrał Wierzbowski, ale liczyła, że przemyśli on swoje zachowanie i dojdzie do odpowiednich dla niego i jego związku wniosków.

            Krzysiek patrzył się za oddalającą się rudowłosą. Wiedział że ta noc nigdy nie powinna się zdarzyć – ale stało się i czasu nie mógł cofnąć. Nie zgadzał się z tym co powiedziała. Kochał Luizę nad życie i nie wyobrażał sobie swoich dalszych losów bez niej u swojego boku. To była tylko jednorazowa i nic nie znacząca dla niego przygoda o której chciał jak najszybciej zapomnieć.

Ale teraz wydajesz się tak daleko.

Zamieszanie mąci moją drogę.

I nie wiem jaką ścieżkę obrać […]

Odrzucę pokusę.

Proszę zabierz mnie tym razem do bezpiecznego miejsca.**

            Jego czekało teraz dużo trudniejsze zadanie. Musiał udawać, że nic go nie gryzie i niczym się nie martwi. Nie mógł pozwolić aby Luzia zaczęła się czegokolwiek domyślać. Z czasem wszystko się ułoży i będzie tak jakby nigdy nic się nie stało, a przynajmniej w to wierzył.

[Anna Jurksztowicz – „Stan pogody”]

- Zadzwonię do ciebie wieczorem – powiedział Zbyszek i pocałował Arlettę nim ta zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

            Mielewska czuła się wyjątkowoW jego ramionach czuła się wyśmienicie i marzyła tylko o tym, żeby być cały czas obok niego i móc czuć jego bliskość.

- Jak tylko wrócisz z treningu? – spytała, a w jej brązowych tęczówkach dało się zauważyć dwie iskierki, które za nic nie chciały zniknąć. Były to iskierki szczęścia.

- Jak tylko wrócę z treningu. Wiesz co? Jesteś piękna kiedy się uśmiechasz.

- Wszystko dzięki tobie. Już jest nasza taksówka – powiedziała Arletta  i pocałowała siatkarza, który celowo go przedłużył.

            Kierowca taksówki włożył trzy walizki do bagażnika samochodu, a dziewczyny musiała sprowadzić ich na ziemię dlatego razem krzyknęły:

- Arletta! – i wybuchnęła śmiechem, bo para odskoczyła od siebie jak oparzona.

            Brunetka z lekkim uśmiechem na ustach pocałowała bruneta w policzek, a następnie wsiadła do samochodu. Arletta była szczęśliwa. Od dawna żaden mężczyzna nie traktował jej tak jak Bartman. To było wyjątkowe. Czuła się ważna i potrzebna. Jej relacje ze Zbyszkiem nie polegały tylko na bliskości fizycznej. Oni rozmawiali o wszystkim. On miał w niej oparcie, a ona kogoś kto ją rozumie. Potrzebowali się, bo dzięki sobie wzajemnie, każde z osobna miało się aby walczyć z przeciwnościami losu.

- Arletta powiedziałaś Zbyszkowi? – spytała Kaja.

- O czym? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Mielewska.

- No nie udawaj, że nie wiesz o czym mówię.

Właśnie. Powiedziałaś mu? Zostały równe trzy miesiące. Chcesz go postawić przed faktem dokonanym? – spytała Alicja.

- A co zmieni kiedy mu powiem? I tak to zrobię i tak. Podjęłam decyzję.

- Ale on powinien o tym wiedzieć. Zranisz go jeśli powiesz mu to za późno.

- Kaja nie jesteśmy parą zakochanych, którzy planują wspólną przyszłość. Mamy spróbować stworzyć coś na stałe, ale nikt nie daje gwarancji, że tak się stanie. Mam już na początku to skreślić?

- Arletta, ale Zbyszek ma prawo wiedzieć wcześniej.

- Ala, dowie się w swoim czasie. Teraz muszę pogadać z żoną mojego brata.

- Zrobisz jak uważasz, ale jak dla mnie powinien wiedzieć już teraz.

- Teraz mam inne sprawy na głowie – Arletta zakończyła rozmowę.

Pamiętaj, że wszystko co uczynisz w życiu zostawi jakiś ślad. Dlatego miej świadomość tego, co robisz.***

            Mielewska miała świadomość, że w końcu będzie musiała powiedzieć Zbyszkowi prawdę, ale to był dopiero początek ich znajomości. Nie mieli wobec siebie żadnych obowiązków. Byli wolnymi ludźmi. Z wyjątkiem wyraźnej chęci poznania nie czuła nic poważniejszego do bruneta. Jeśli tylko zacznie być dla niej ważniejszy niż cały świat – to obiecała sobie, że natychmiast wyzna mu całą prawdę. Przecież jeśli się pokochają to ich miłość zniesie wszystko i jeszcze więcej. Potrzebowali tylko czasu żeby ziarenko uczucia zakwitło w nich.

            Po piętnastu minutach drogi dziewczyny znalazły się pod swoim blokiem. Każda z nich wzięła swoją walizkę i zaczęła wnosić na górę. Arletta od razu poszła do swojego pokoju. Z dużej czerwonej torebki, w której miała bagaż podręczny swój telefon. Spojrzała na wyświetlacz i stwierdziła, że o godzinie osiemnastej może spokojnie zadzwonić do swojej bratowej. W książce adresowej znalazła jej numer i nacisnęła zieloną słuchawkę. Obiecała Jerzemu, że porozmawia z jego żoną. Brat był jej droży niż jakikolwiek inny człowiek na świecie. Musiała się dowiedzieć co kryje się za takim a nie innym zachowaniem Agnieszki. Po jednym sygnale usłyszała w słuchawce znany jej damski głos.

- Cześć Arletta. Wróciłaś już z Majorki?

- Dosłownie chwilę temu weszłam do domu. Co tam u was?

- Wszystko w porządku. Chcesz porozmawiać z Olą? Stęskniła się za Tobę.

- Nie. Nie dawaj mi jej. Chce porozmawiać z tobą.

- Na jaki temat? Coś nie tak z Jerzym? – w głosie Agi dało się wyczuć nutkę strachu, a to chociaż trochę uspokoiło Arlettę.

- Z tego co wiem to z nim wszystko w porządku ale to ty jesteś jego żoną, więc powinnaś wiedzieć lepiej.

- Arletta o co chodzi?

- Kiedy możemy się spotkać. Chciałabym z tobą porozmawiać – powiedziała brunetka.

- Na jaki temat?

- Dowiesz się jak się spotkamy. To kiedy możesz?

- Jutro o piętnastej w tej kawiarni obok twojej uczelni. Pasuje? – usłyszała dość oschłe pytanie Agnieszki.

- Perfekcyjnie. Będę z pewnością – odpowiedziała Arletta i rozłączyła się.

            Nie była pewna, ale domyślała się że Aga coś ukrywa i to jest powodem kryzysu w związku jej i Jurka. Chciała tylko wiedzieć co jest grane, bo może mogła pomór uratować ten związek, który na początku swojego istnienia i przez cały okres jego trwania był uważany za idealny – aż do teraz.

26 październik 2010 r.

[Rihanna –„Unfaithful”]

            Powrót do rzeczywistości po tak udanym tygodniu jaki miała Arletta nie należał do najłatwiejszych. Rano gdy jeszcze smacznie spała obudził ją telefon, a po drugiej stronie usłyszała rozbudzonego Zbyszka, który jechał na trening. Zajęcia rozpoczynała dopiero o dwunastej, więc pobudka o godzinie siódmej nie była jej zbytnio na rękę. Jednak gdy usłyszała głos Bartmana od razu przestała być zła.

- Zobaczę dziś twój cudny uśmiech?

- Coś się boję, że nie.

- O ranisz mnie. A dlaczego to odrzucasz możliwość spotkania? – spytał brunet, a w słuchawce słychać było jak stara się nie roześmiać.

- Mam spotkanie z bratową. Czeka nas poważna rozmowa – odpowiedziała Mielewska.

- O to faktycznie lepiej żebym nie tego dnia w drogę. Ale jutro już się nie wymigasz.

- Grozisz mi? – spytała ze śmiechem.

- Nie. Ja tylko stawiam przed faktem dokonanym. Słońce kończę. Zadzwonię wieczorem o ile Panas mnie nie wykończy.

- Trzymaj się siatkarzu.

            Czas do spotkania z Agnieszką minął bardzo szybko. Punktualnie o piętnastej Arletta. Zjawiła się w kawiarni, o której mówiła jej bratowa. Długo na nie musiała czekać, bo ledwo usiadła, a w pomieszczeniu pojawiła się wysoka blondynka o jasnych oczach i długich nogach.

- Jestem. Poproszę mocną kawę – powiedziała Aga do kelnera.

- Dwa razy –dodała Arletta. – Cieszę się, że przyszłaś.

- Mam nadzieję, że sprawa jest ważna.

- Jak dla mnie tak. Co jest między tobą, a Jerzym?

- A co to za pytanie?

- Normalne. Myślisz, że nie widać jak go traktujesz?

- To jak traktuję mojego męża to tylko moja sprawa - oburzyła się Agnieszka.

- Nie tylko. Jurek to mój brat, więc nie tylko twoja. Nie mogę patrzeć jak się zamartwia tym co się dzieje w waszym związku.

- Nic się nie dzieje w mojej rodzinie. Wszystko gra.

- Nie jestem do końca przekonana. Aga ja chcę wam tylko pomóc.

- Nie potrzebujemy twojej pomocy – warknęła pani Mielewska.

- A jednak. Pomyśl o Oli. Jak ona się czuje, gdy widzi, że rodzice kłócą się ze sobą? Dla niej najlepiej by było gdyby oni się kochali, bo to daje dziecku szczęście i poczucie bezpieczeństwa.

- Mówisz jak psycholog.

 - Nie trzeba być psychologiem żeby to wiedzieć – Arletta nie do końca lubiła swoją bratową, ale ze względu na Jerzego milczała na ten temat.

- Zdradziłam go – wyszeptała po pięciu minutach milczenia.

- Co?! Zdradziłaś mojego brata?!

Zdrada to cis, którego nie oczekujesz. Jeśli dobrze poznasz swoje serce, to nigdy ci takiego ciosu nie zada.****

            Arletta wpatrywała się z niedowierzaniem w blondynkę. Początkowo liczyła, że kobieta sobie z niej żartuje, ale wyraz twarzy blondynki upewniał ją jednak w tym, że mówi prawdę. Arletta wiedziała, że ta wiadomość zabije Jerzego, ale nie mogła też tego przed nim ukrywać. Musiała myśleć jeszcze o małej Oli. Po dłuższej chwili szoku, w końcu odzyskała głos.

- Spotykasz się z tym facetem jeszcze?

- Tak. Chyba się zakochałam – powiedziała Aga.

- Świetnie. Nie przepadam za tobą tak żebyś była moją przyjaciółką, ale to co robisz mojemu bratu to świństwo. Daję ci dwa tygodnie na powiedzenie mu prawdy.

- Nie możesz tego ode mnie wymagać.

- Otóż mogę i wymagam. Albo ty mu to powiesz, albo ja. A jeśli ja to zrobię to możesz być pewna, że za rok przestaniesz być panią Mielewską – powiedziała Arletta i wstała od stolika.

            Obrzuciła jeszcze nienawistnym i pełnym pogardy spojrzeniem swoją bratową i ruszyła w stronę wyjścia z kawiarni, nie płacą za swój i tak nietknięty napój, ale w złości kosztami z kawę postanowiła obarczyć Agnieszkę.

*Eric – Emmanuel Schmitt

**Hurt feat. Kylie Minogue – „Devotion”

***Paulo Coelho

****Paulo Coelho