Rozdział 3 – „Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczucia, które ma dla innych, ale i za te, które w innych budzi.”

[Patrycja Markowska – “Dojdę tam”]

19 październik 2010 r.

Arletta, wstała o godzinie ósmej. Głowa – ku jej wielkiemu zdziwieniu – wcale ją nie bolała, a dziewczyna spróbowała kilka rodzajów miejscowych alkoholi. Pamiętała również, że ani na chwilę nie zeszła z parkietu. Uwielbiała dobrą zabawę, a dobra zabawa uwielbiała ją. Do hotelu wrócili około godziny czwartej rano. Brunetka cicho, żeby nie obudzić swoich współlokatorek wzięła ubrania z szafki i udała się do łazienki. Chłodny prysznic od razy przywrócił życie do jej organizmu. Ubrała zwiewną błękitną sukienkę, a na nogi założył czarne japonki. Wiedziała, że jej przyjaciółki nie wstaną zbyt szybko, dlatego w osamotnieniu zeszła do stołówki. Nie spodziewała się przy stoliku ujrzeć żadnego z panów. Jadalnia była pełna. Arletta, wzięła talerz i ubrała jakąś apetycznie wyglądającą sałatkę. Skierowała swoje kroki do stolika i dopiero teraz jej brązowe tęczówki ujrzały, że siedzi przy nim Zbyszek. Nie było po nim widać ani krzty zmęczenia. Na widok dziewczyny, uśmiechnął się i delikatnie pomachał ręką.

- Myślałam, że tylko mi szkoda dnia na spanie – powiedziała Arletta, siadając naprzeciwko niego.

- Nie chodziłam słuchać narzekań Michała i Krzyśka, że boli ich głowa, albo, że chce im się pić. A dodatkowo jesteśmy tu tylko tydzień – powiedział i upił łyk soku.

- To rozumiem, że później plaża i opalanie się? – spytała dziewczyna.

- Obowiązkowo, ale trzeba poczekać na tych śpiochów, bo będzie oburzenie, że na nich nie czekaliśmy.

- Pewnie tak będzie, ale to może spacer po plaży dla zabicia czasu? Albo po okolicy? – zaproponowała Arletta gdy zjadła to co miała na talerzu.

-  A to, jest bardzo dobry, pomysł. Nie ma sensu czekać na tych imprezowiczów z wczoraj.

- Odezwał się ten co nic nie wypił – powiedziała dziewczyna ze śmiechem.

            Z uśmiechem na ustach opuścili chłodny hotel i znaleźli się na rozgrzanym dworze. Przez chwilę czuli się trochę niekomfortowo w swoim towarzystwie. Jednak po krótkiej chwili rozmowy, atmosfera uległa zmianie i zachowywali się jak dobrzy znajomi.

            Arletta, nie należała do osób wysokich. Była raczej niską dziewczyną, o długich brązowych włosach, które dodawały jej nie lada uroku. Duże brązowe oczy z lekką nieufnością patrzyły na świat. Na drobnej twarzy gościł delikatny uśmiech. Idealnie wyrzeźbione ciało powodowało, że nie jeden mężczyzna obejrzał się za nią na ulicy. Jedyną wadą w wyglądzie dziewczyny były krótkie nogi. Ona jednak się z tym pogodziła i starała się jak najlepiej umiała ukryć swoje mankamenty. Arletta, wiedziała, że wiele osób na studiach postrzega ją jako osobę, która zdaje egzaminy dzięki nazwisku. Przez cały czas trwania pierwszego roku walczyła z tym poglądem, ale to była walka z wiatrakami, bo i tak inni wiedzieli lepiej.

            Jej towarzyszem podczas spaceru był Zbigniew Bartman. Człowiek, dla którego wszystko było białe albo czarne i nie było miejsca na kolory pośrednie. Wszystko miało mieć ustalony tor, którym powinno się toczyć. Był to wysoki mężczyzna o czarnych jak skrzydła kruka włosach i oczach w kolorze trawy. Posiadał uśmiech, który powodował ugięcie kolan u nie jednej kobiety, a ciało greckiego boga sprawiało, że płeć przeciwna lgnęła do niego jak muchy. Przyjmujący Politechniki, mimo wielkiego powodzenia u kobiet dalej był sam. Zdarzały mu się dość często podrywy, ale były to nic nieznaczące znajomości, a przynajmniej nic nieznaczące dla niego. Porzucone przez niego kobiety często wylewały z tego powodu morze łez. I to głównie z powodu niekończących się flirtów do Bartmana przyległa łatka „Podrywacza”. On sam nie zamierzał z nią walczyć, ponieważ zupełnie nie interesowało go to co o nim myślą inni. Skupiał się na swojej karierze, a uczucie: miłości, zauroczenia czy też pożądania było tylko dodatkiem do sportu, który pozwalał zapomnieć o niepowodzeniach.

Życie bez miłości to czarodziejska latarnia bez światła.*

- Ty studiujesz dziennikarstwo, prawda? – spytał brunet.

- Tak. A czemu pytasz?

- Bo twój brat często o tobie wspomina. Jest z ciebie dumny, ale mówi, że nie rozumie czemu nie chcesz odbyć praktyk w Polsacie. To ułatwiłoby ci start.

- Nie chcę osiągać czegoś tylko dlatego, że coś załatwił mi brat. Już na studiach z każdej strony słyszę cudowne docinki, więc za wszelką cenę chcę położyć temu kres.

- Jest sens?

- We wszystkim trzeba widzieć sens, nawet w najmniejszych czynach – odpowiedziała dziewczyna z lekkim uśmiechem.

- A gdzie chciałabyś być za pięć lat? – spytał Zbyszek.

- Słucham?

- Proste pytanie. Gdzie chciałabyś być za pięć lat.

- Chciałabym mieć w miarę ustabilizowaną przyszłość, czyli dobrą pracę, idealnego mężczyznę u boku i spodziewać się pierwszego dziecka.

- Ambitnie. Ja nie lubię planować swojej przyszłości, bo zawsze wszystkie plany coś bierze w łeb.

Ktoś oznajmił, że

sen nie spełni nigdy się.

Ktoś zapytał, czy to wszystko ma sens?

Nie potrzebne myśli

odrzucić chcę

by natchnienie przyszło znów,

by do lotu zerwać się.**

***

[Bad Boys Blue – „I totally miss you”]

            Wszyscy od dobrych dwóch godzin wygrzewali się na plaży. Każdy spędzał ten czas inaczej. Arletta i Alicja łapały darmową witaminę D. Kaja czytała książkę, a jedyna para w grupie przechadzała się gdzieś po plaży, z kolei panowie, a w zasadzie tylko Zbyszek i Krzysiek korzystali z bliskości wody i zachowywali się jak dzieci. Najbardziej na uboczu z całej grupy był Michał Kubiak, który zdawał się być w tym miejscu za karę. Ewidentnie izolował się od reszty. Cały czas trzymał w rękach telefon. Wydawało się, że czaka aż ktoś do niego zadzwoni. Sam co chwila odchodził od grupy i próbował się z kimś skontaktować, ale za każdym razem kończyło się to fiaskiem. Poczynania Michała, oprócz jego najlepszego przyjaciela, obserwowała średniego wzrostu blondynka, które była studentką drugiego roku filologii angielskiej. Kaja, nie wiedziała, – zresztą podobnie jak reszta dziewczyn z Uniwersytetu Warszawskiego – że Michała rzuciła dziewczyna. Dobre wychowanie zabraniało blondynce zadania pytania ‘Co się stało?’. Zresztą sam Kubiak w samotności użalał się nad swoim losem. I miał w nosie to, że takim zachowaniem grał innym wybitnie na nerwach.

            Michał po raz piąty w ciągu całego swojego pobytu na plaży odszedł na kilkanaście kroków od grupy, aby znowu spróbować porozumieć się z Moniką. Tęsknił za nią i chciał żeby do niego wróciła. Zwłaszcza, że gdy go zostawiła nie podała żadnego sensownego powodu. Po prostu spakowała swoje rzeczy i wyszła. Jakby te pięć lat kompletnie nic dla niej nie znaczyło, a Michał traktował ten związek bardzo poważnie. Zaczynał nawet myśleć o oświadczynach. Teraz tylko liczył na cud, że ona się opamięta. Był w stanie jej wszystko wybaczyć.

 Trwam w oczekiwaniu,

ale w mych snach widzę Twoją twarz.

Jesteś jeszcze w moim życiu.***

- Zostaw w końcu ten telefon – powiedział Zbyszek, pojawiając się nie wiadomo kiedy i zabierając komórkę przyjacielowi.

- Co ty robisz? Oszalałeś? Cały mokry jesteś. Zepsujesz go! Zamoczysz – Kubiak, dostał słowotoku, a w jego oczach zaczęła rodzić się agresja.

- To raczej ja, powinienem się ciebie pytać co ty robisz? Miałeś się dobrze bawić, a nie wydzwaniać do tej lafiryndy.

- Nie mów tak o Monice. Nie znasz jej!

- Nie?! Wiesz ile razy widywałem ją na imprezach bez ciebie? Ty za każdym razem mówiłeś mi, że kłamię.

- Zazdrościsz mi…

- Czego? – Bartman, przerwał przyjacielowi. – Tego, że byłeś oszukiwany? Okłamywany? Że teraz cierpisz? Wiesz, co Misiek? Otrząśnij się w końcu. Zrozum, że ona cię zostawiła. Nie rozumiesz, że kogoś znalazła? Pomyśl! Jesteś na Majorce! I zamiast dobrze się bawić, ty wydzwaniasz do niej jak głupi. A i telefon oddam ci w Polsce – powiedział Zbyszek, patrząc na oddalającą się postać przyjaciela, który nie chciał dalej słuchać kazania Bartmana.

***

[The Gossip – „Heavy Cross”]

            Wieczór Damian, Karolina i Krzysiek postanowili spędzić w pokoju dziewczyn. Zamierzali grać w karty lub opowiadać sobie jakieś głupie historie.

- A gdzie Michał i Zbyszek? – spytała Alicja.

- Michał, udaje, że śpi, a Zbyszek, poszedł do baru po drinka.

- To nie będziemy w komplecie? Podobno nie tak miały wyglądać te wakacje – powiedziała Arletta i rozłożyła się na swoim łóżku, jednocześnie zrzucając z niego Wierzbowskiego.

- Co to miało być?

- Się nie rozwalaj na nie swoim łóżku – powiedziała Arletta, ze śmiechem.

- Podzieliłabyś się łóżkiem – stwierdził Krzysiek siadając na krześle.

- Nie. Łóżko należy tylko do mnie. Żadnych osobników płci męskiej sobie na nim nie życzę.

- Kobiety. To co gramy w rozbieranego pokera? – spytał Damian.

- No czemu, by nie – powiedział Krzysiek z szatańskim uśmiechem i jednoznacznie poruszył brwiami.

- O nie! – krzyknęła Karolina. Żaden rozbierany poker. Nas jest więcej więc to my decydujemy.

            Ledwo wypowiedziała ostanie słowo, a rozległo się pukanie do drzwi, które otworzyła Kaja, z racji tego, że siedziała najbliżej nich.

- Hej! Jest Arletta? – w progu stał Zbyszek.

- Jestem. Wejdź. Właśnie zastanawiamy się w co możemy pograć – powiedziała brunetka.

- Chciałbym cię zabrać na spacer.

- Teraz? – spytała zdziwiona.

- Tak. Więc jak?

- No, w sumie czemu nie – powiedziała i zabrała z szafki cieplejszą bluzę.

            Wyszła z pokoju i skierowała swoje korki za brunetem. Gdy patrzyła na jego plecy widziała dokładnie wyrzeźbione ich mięśnie.

- Idziesz? – spytał z uśmiechem i odwrócił się w jej stronę.

- Tak, ale mogę wiedzieć po co wyciągnąłeś mnie na spacer?

- Prosty powód. Potrzebuję się wygadać, a Kubiak nie zamierza mnie wysłuchać, a z kolei reszta się nie nadaje.

- Czyli ja się nadaję? Miło, że jestem godna tej roli – powiedziała Arletta i z ogromnym trudem rozczochrała misternie ułożone włosy siatkarza.

- Nie żyjesz – powiedział Bartman i zaczął gonić uciekającą dziewczynę.

            Uwielbiała droczyć się z mężczyznami. To był jakiś sposób podrywu. W ten sposób kokietowała płeć przeciwną. Powodowała, że oni interesowali się nią bardziej niż powinni. Arletta, posiadała również umiejętność rozpoznawania czy dany mężczyzna jest dla niej w jakiś sposób groźny. Gdy wyczuła niebezpieczeństwo, przestawała się z danym osobnikiem zadawać. Nie szukała problemów w postać jakiegoś nachalnego adoratora.

Człowiek jest odpowiedzialny nie tylko za uczuci, które ma dla innych, ale i za te, które w innych budzi.****

            Arletta, uciekała przed Zbyszkiem do samej plaży. Jej radosny i wesoły śmiech roznosił się po całej dzielnicy, w której grupa znajomych mieszkała. Gdy już wbiegli na piasek, Zbyszek dogonił dziewczynę i przerzucił ją sobie przez ramię i skierował się w stronę wody. Mielewska, uderzała go po plecach i cały czas się śmiała. Brunet, tylko się uśmiechał i był całkowicie nieczuły na ciosy ze strony dziewczyny, ale nie ma co ukrywać, że z pewnością jej uderzenia do najmocniejszych nie należały, a sam siatkarz nie jest klasyfikowany do tych najdelikatniejszych.

- Od wczoraj się prosisz o to aby wrzucić cię do wody – powiedział Zbyszek ze śmiechem.

- Zbigniewie, no ja cię proszę. No, weź się – mówiła dziewczyna i starała się znaleźć jakiś słaby punkt w ciele mężczyzny, ale na nic to się zdało, ponieważ po chwili wylądowała w chłodnej wodzie.

- Zapamiętaj sobie Maleńka, z Bartmanem się nie zadziera – powiedział Zbyszek, ale Arletta postanowiła, że nie tylko ona wróci morka do hotelu.

            Zaczęła, chlapać chłopaka, który odwrócił się do niej tyłem, ponieważ zamierzał wyjść z wody. Ze śmiechem, postanowił podjąć walkę ze swoją przeciwniczką. Zbyszek, od początku polubił siostrę Jerzego. Była otwarta i szczera. Biła od niej jakaś pozytywna energia, którą zarażała wszystkich na około. Nie należała do panienek zapatrzonych w siebie i swoje odbicie w lustrze. Przez swoje zachowanie udało jej się odgonić zmartwienie związane z kłótnią z Kubiakiem. Ułatwiła mu cieszenie się z tego, że ma chwilę odpoczynku, a utrudniła myślenie o złamanym sercu przyjaciela, które w ostatnim czasie psuło relację między mężczyznami.

*Johan Wolfgang Goethe

**Patrycja Markowska – „Dojdę tam”

***Bad Boys Blue – „I totally miss you”

****Stefan Wyszyński