Rozdział drugi – „Prosta to historia i zna już takie świat. Powtarza je bez końca.”

[Anita Lipnicka – „Rzuciłam kamień”]

18 październik 2010 r.

            Po trzech godzinach lotu wylądowali na miejscu. Wszyscy podniebną podróż przespali. Arletta, z uśmiechem na ustach powitała grzejące słońce. Sama potrzebowała tego krótkiego wypoczynku w ciepłym kraju. Brunetka, należała do dziewczyn, które wszystkim przejmowały się za bardzo, a zwłaszcza wtedy, gdy komuś z rodziny coś się nie układało. Od kilku dni żyła tylko związkiem Jerzego i Agnieszki. Z całych sił pragnęła, aby im się ułożyło i ponownie byli wzorem idealnej rodziny, która potrafi pokonać każdy kryzys.

            Z lotniska do hotelu była godzina drogi, którą turyści przemieszali autokarem, gdzie miejsca było niewiele. Zwłaszcza na ten fakt narzekali siatkarze, którzy byli trochę wyżsi od dziewczyn i było im po prostu niewygodnie.

            Arletta, z uśmiechem słuchała różnych zabawnych historii z reprezentacji i klubu. Głownie opowiadał Zbyszek, ponieważ to on, jako jedyny był w kadrze seniorskiej, która reprezentowała Polskę na arenie międzynarodowej. Zielonooki, umiał doskonale opowiadać wszystkie historie i nikt nie miał problemów ze zrozumieniem różnych siatkarskich aspektów – nawet ktoś tak niezorientowany w tej dziedzinie sportu jak Alicja. Ruda, kompletnie nie interesowała się siatkówką. Nie rozróżniała zawodników drużyn i nie znała zasad jej gry. Jeśli już poszła na jakiś mecz to tylko z powodów czysto rozrywkowych. Był to jej sposób na od stresowanie się i na zapomnienie o masie obowiązków związanych ze studiami.

            Gdy wysiedli z autobusu ich oczom ukazał się ogromny hotel położony na wzniesieniu, a żeby się do niego dostać, należało wejść po niezliczonej ilości schodów. Hotel był nowy i z zewnątrz wyglądał jak pałac. Słońce odbijało się od okien i oślepiało przechodniów, którzy szli po chodniku i patrzyli się w stronę szyb. Arletta, wzięła swoją walizkę, która do najlżejszych nie należała i zaczęła kierować się w stronę schodów. Wiedziała, że gdy już dotrze na górę będzie mokra jak mysz i sapać jak stara lokomotywa. Postanowiła jednak nie poddawać się od razu i nie prosić o pomoc żadnego z panów, tylko spróbować wejść na samą górę i nie spaść pod ciężarem bagażu. Nie zrobiła nawet kroku, gdy ujrzała przed sobą wysokiego bruneta o intensywnie zielonych oczach.

- Daj, wniosę ją – powiedział i uśmiechnął się przyjaźnie.

- Dam sobie radę. W końcu musisz swoją też wnieść, a moja do najlżejszych nie należy – stwierdziła Arletta.

- Wniosę obie. Skoro jest taka ciężka to oszczędzisz mi pójścia na siłownię w tym tygodniu – powiedział Zbyszek ze śmiechem, a dziewczyna odwzajemniła gest.

- Tylko żeby nie było, że cię nie ostrzegałam – rzekła Mielewska i zaczęła wchodzić po schodach bez walizki.

            Bartman, wziął jej i swój bagaż jakby zupełnie nic nie ważyły i żywym krokiem zaczął podążać za Mariką, aby po chwili wyprzedzić ją z uśmiechem na ustach, co wywołało radosny śmiech dziewczyny.

Jeśli nawet to mój błąd

to wiem, że żyję.

Nie próbuj zatrzymać mnie.

Rzuciłam kamień swój.

Nie obejrzę się już.

Rzuciłam kamień.

Być może mylę porządek spraw

i coś innego za święte mam.*

[Andrzej Piaseczny – „Imię słońca”]

- Dzięki – powiedziała Arletta do Zbyszka i zabrała swoją walizkę i ustawiła tak, aby móc ją za sobą ciągnąć.

- Nie ma za co. Polecam się na przyszłość.

- Dobrze. Mamy godzinę jedenastą, więc proponuję spotkać się dopiero na kolacji i dopiero po niej pójść na jakąś imprezę gdzieś na plaży – powiedział Damian.

- Ja nie idę – stwierdził Michał i wszedł do hotelu.

- A temu co? – spytała Alicja.

- Prywatne problemy, ale nie obawiajcie się. Pójdzie na imprezę. Już ja o to zadbam – powiedział Bartman i udał się za przyjacielem.

            Zielonooki brunet szedł za Michałem. Jego dobry kolega dalej nie mógł pogodzić się z tym, że równy miesiąc temu jego dziewczyna – Monika – zostawiła go. Ona i Kubiak byli parą od pięciu lat. Według wielu byli idealna parą. Potrafili przez ostatnie dwa lata znieść dzielącą ich odległość. Kubiak, kompletnie nie wiedział czemu Monika, zostawiał go teraz, kiedy wrócił do Polski. W zasadzie głównie zrobił to z jej powodu, ponieważ chciał być blisko niej. Miał dość związku na odległość. Ufał jej i nie chodziło tu wcale o to, że podejrzewał ją o zdradę. Nawet przez moment mu to przez myśl nie przeszło. On po prostu bardzo za nią tęsknił. W końcu była jego wymarzoną kobieta i pierwszą miłością. Była jego słońcem bez, którego nie wyobrażał sobie życia.

Prosta to historia

i zna już takie świat.

Powtarza je bez końca,

też lubi to co zna.

 Lecz oto przyszła chwila

i może nawet trwać.**

            To rozstanie spowodowało, że Michałowi zawalił się cały świat. Wszystko dla niego straciło znaczenie. Bo jego sensem była długonoga brunetka o imieniu Monika, która zostawiła go bez żadnego wyjaśnienia. Powiedziała tylko ‘żegnaj’ i odeszła, zostawiając jego świat w ruinach.

            Michał, starał się funkcjonować normalnie i udawał, że wszystko jest w porządku. Jednak to było jedno wielkie kłamstwo. Siatkówka stała się przykrym obowiązkiem, który go męczył bardzo okrutnie. Nie odczuwał radości w tym co kiedyś było jego pasją. Bo jaki jest sens dzielenia się swoją euforią z powodu robienia tego co się lubi tylko z czterema ścianami? Monika, go zrozumiała. Siatkówka nigdy nie była ważniejsza od niej. Nie było go przy niej codziennie, ale taka była jego praca. On w ten sposób zarabiał na życie i ich przyszłość. Zawsze wydawało mu się, że ona rozumie jego wybór, ale okazało się, że był w błędzie. Kilka miesięcy żył w błędzie, który teraz zadawał mu niemal fizyczny ból.

Rozpadające się iluzje boleśnie ranią.***

            I próbował się do tego przyzwyczaić, ale nie umiał. Cały czas naiwnie wierzył w to, że ona do niego wróci i wszystko będzie jak dawniej. Był skłonny jej wybaczyć i rozpocząć na nowo wspólne życie. Jednak ona kompletnie się do niego odcięła. Wyjechała z miasta i nie zostawiła mu żadnego adresu, zmieniła numer telefonu, adres poczty. Zachowała się tak jakby to on boleśnie ją zranił. Ale przecież nikt nie wie co czuła ona – kobieta żyjąca w związku, którego tak naprawdę nie było. Może miała tego dość i nie wiedziała dla nich już żadnej szansy nawet po powrocie Michała do Polski?

Prosta to historia

i zna już takie świat.

Jak człowiek wciąż pożąda,

próbuje dotknąć gwiazd**

***

[Jonas Brothers – „Live to party”]

            O godzinie dziewiętnastej wszyscy zgromadzili się na kolacji. Michał, również się pojawił, ale głównie dlatego, żeby Bartman przestał mu zawracać głowę. Zrobił to dla świętego spokoju. Wszyscy,  - nawet Michał, któremu w jakimś stopniu udzielił się entuzjazm i radość wyjazdu – wesoło rozmawiali. Mimo tego, że część z nich widziała się dopiero pierwszy raz w życiu to jednak tematów do wspólnych rozmów nie brakowało. Próbowali złapać ze sobą jakiś wspólny język i udało im się to. W końcu przez tydzień mieli tworzyć grupę, która teoretycznie powinna przebywać razem. Arletta, Kaja i Alicja, początkowo trzymały się z tłu, ale w końcu przełamały swoją nieufność i żywo uczestniczyły w rozmowach. Ich śmiech roznosił się po całej stołówce, ale im kompletnie nie przeszkadzało to, że niektórzy na nich się dziwnie patrzyli. Po zjedzonej kolacji zgodnie z tym co wcześniej zaplanował Damian udali się w stronę plaży, aby znaleźć miejsce gdzie mogliby uczcić swój przylot.

- Damian, czemu ty w ogóle zdecydowałeś za nas wszystkich co dziś robimy? – spytał Krzysiek.

- A bo jestem jakby liderem grypy – odpowiedział ze śmiechem libero Politechniki.

- No, chyba sobie żartujesz – powiedział Kubiak, podchwycając od razu, że rozmowa będzie toczyła się w formie żartu.

- Najmniejszy i się rządzi – oburzył się Wierzbowski.

- Może i najmniejszy, ale pewnie mądrzejszy od całej waszej trójki drągali – powiedziała Arletta ze śmiechem.

- Chyba sobie nagrabiłaś – powiedziała Kaja, widząc jak trojka przyjmujących patrzy w jednoznaczny sposób.

- Radzę ci zacznij uciekać. Może nie będzie im się chciało ciebie gonić – doradziła Alicja.

            Arletta, również zauważyła dziwne spojrzenia, które trójka mężczyzn wymieniała ze sobą. Z tego też powodu od razu posłuchała rady przyjaciółek i zaczęła uciekać, ale stwierdziła, że bieganie po piasku do najłatwiejszych nie należy. Słyszała jak Damian i dziewczyny śmieją się, a Zbyszek, Michał i Krzysiek biegną za nią. Wiedziała, że nic z wyjątkiem wrzucenia jej do wody nie zrobią. Jednak nie chciała iść mokra na imprezę, dlatego liczyła na to, że może uda jej się uciec, a chłopakom pościg w końcu się znudzi. Złudne były jej nadzieje, ponieważ w końcu któryś ją złapał, a reszta szybko do niego dołączyła. Arletta, próbowała się im wyrwać, ale śmiech jej to uniemożliwiał. Krzysiek, nie pozwolił jej się wyrwać, a Michał i Zbyszek ją łaskotali. Znajdowali się blisko brzegu, więc po chwili cała czwórka była choć trochę mokra. W końcu jednak opanowali się i przestali próby zmoczenia Arletty. Udali się do pierwszego klubu, który spotkali podczas spaceru i przetańczyli całą noc. Bo to miały być wyjątkowe i niezapomniane wakacje w ich życiu.

*Anita Lipnicka  - „Rzuciłam kamień”

**Andrzej Piaseczny – „Imię słońca”

***Anthony de Mello